Zo, een nieuwe dag. Nieuwe kansen. Een paar uurtjes werken. Ik ben vandaag niet nodig op de afdeling waar ik normaal zit dus ik ga helpen met het archief op te ruimen. Het is misschien niet het allerleukste werk maar het is beter dan thuis zitten en geen centjes verdienen. Ik werk vandaag ook maar 4 of 5 uurtjes omdat ik het momenteel even niet langer volhoudt. Ik heb gelukkig een werkgever die mijn hele situatie kent en daar ook goed mee om kan gaan. Ik heb wel eens anders mee gemaakt. En omdat mijn werkgever en collega’s er zo goed mee om kunnen gaan, ben ik bereid om hard te werken als ik mij goed voel. Een duidelijke wisselwerking en lijk mij niet meer dan normaal. Want laten we eerlijk zijn, voor mij 10 anderen toch? Ja, dat klopt. Momenteel is er niet veel werk, de banen liggen niet voor het oprapen en ze kiezen liever een gezond iemand dan iemand waarvan je weet dat die ziek is. En daarom voel ik ook altijd de druk om altijd 10 stappen harder te werken dan mijn collega’s. Niet omdat ik dat mijn collega’s eruit wil werken maar juist omdat ik weet dat ik ziek ben en dat ik wel eens thuis ben omdat ik niet uit bed kan komen of dat ik mij te zwak voel. Is dat eerlijk? Nee. Nee, dat is echt niet eerlijk. Een “gezond” persoon kan nog vaker thuis zitten dan ik. Maar ja, hij is niet op papier ziek en is dus betrouwbaarder. En daarom wil ik niet in de uitkering of Wajong uitkering om juist het tegendeel te bewijzen. Is dat slim? Weet ik niet, misschien heb ik mij alleen daarzelf mee te pakken maar ik doe het graag. Ik ben koppig en ik zal koppig blijven en daarom ben ik al zover gekomen. Ik heb anderhalf jaar ziek geweest, veel in het ziekenhuis gelegen en veel operaties gehad. En daarom geef ik niet op. Omdat het gewoonweg geen optie is. Mensen met de ziekte van Crohn zijn nou eenmaal de “zwakkere” mensen in de samenleving. Bij ons kan je het niet zien dat wij ziek zijn. Ik kan je hooguit een paar littekens laten zien. Ik kan je wel 100 keer vertellen wat ik heb. Maar zullen ze het begrijpen? Nooit. Niet eerder tot zij het zelf hebben. En geloof me, ik gun dit niemand. Het is niet altijd een slecht leven, gelukkig heb ik meer goede dagen dan slechte. En daar focus ik mij op. De ziekte mag aanwezig zijn en soms mag het even de overhand krijgen, prima, dan neem ik even rust. Jij je zin. Zodra ik mij beter voel ga ik weer verder waar ik gebleven ben en dat is leven. Doen wat ik wil. Werken, sporten, leuke dingen doen met vriendinnen en wie weet binnenkort weer op vakantie.
Focus on the Good.
Liefs,
Tanya
Focus on the Good 